آنسوی تاریکی (beyond the dark)

آنسوی تاریکی

زیر نوری سرخ و وهم آلود

مخلوقی با موهای بلند سیاه صاف

در هیبت یک انسان

با دست هایش

بر دیواری از سنگ های زمخت سیاه غاری متعفن

میخکوب است

چهره ای بی چشم و دماغ و دهان

چهره ای بی حالت بی جان

غوطه ور در دنیای درون خویش

دنیای وهم آلود ناکجا آباد

غوطه ور در کابوس بی سرانجام وجود

شناور در دریای یک قطره گنداب

از درد زخم میخ هایی

که سرپنجه دستانش را

بر دیوار بلند سیاه هستی وهم آلود میخکوب کرده

بی خبر است

در دنیای تیره ی بی سرانجام درون خویش غوطه ور است

دنیای خالی تر از غار تنهایی

دنیای سادگی، پوچی, از هم پاشیدگی

غرق در این دنیای دهشتناک

بی خبر از همه جا

از مرداب سیاه متعفن غار زندگی

جرعه جرعه می نوشد

مرگ

آنسوی تاریکی

نظاره گر است

آرام و با وقار و بی صدا!

مرگ

زندگی است!

شعر از شاپور (دکتر حجت اله سلیمانی) ۱۸ فروردین ۱۴۰۳

 Under a red and eerie light

A creature with long straight black hair In awe of a man with his hands On a wall of rough black stones of a stinking cave It is nailed A face without eyes, nose and mouth A lifeless face Immersed in your inner world A ghostly world with nowhere to live Immersed in the endless nightmare of existence Floating in the sea of a single drop From the pain of nail wounds that the claws of his hands You are nailed on the high wall of blackness and eerie unaware He is immersed in the endless dark world inside himself A world emptier than a lonely cave The world of simplicity, emptiness, disintegration Immersed in this terrible world Unaware of everywhere From the stinking black swamp of the cave of life He sips Death beyond the dark is watching Calm and dignified and silent! Death it's life! Poem by Shapur (Dr. Hojat Ollah Soleimani) 18 April 1403